του system failure
Κάνοντας
έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών
όσον αφορά την επέκταση του οικονομικού
πολέμου στην Κύπρο, το πρώτο αξιοσημείωτο
που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς,
είναι η τερατώδης υποκρισία της Ελληνικής
κυβέρνησης. Από τη μια, οι κυβερνητικοί
αξιωματούχοι έσπευδαν δημοσίως να
διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι
η Ελληνική κυβέρνηση είναι στο πλευρό
της Κύπρου όποια και αν είναι η απόφαση
της Κυπριακής βουλής, και από την άλλη,
μέσα από τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό
μηχανισμό, φρόντιζαν να υποβαθμίσουν
την απόφαση της Κυπριακής βουλής, καθώς
αυτή τους εξέθετε ανεπανόρθωτα.
Ο στρατός
των φιλοκυβερνητικών τρολλ της
“υπευθυνότητας” ανέλαβε τη βρώμικη
δουλειά στο διαδίκτυο, ώστε να φανεί
αυτό το “όχι” περίπου ώς μια ανεύθυνη,
αν όχι ανόητη στάση από την πλευρά των
Κυπρίων βουλευτών. Ναυαρχίδα του
προπαγανδιστικού οπλοστασίου τους, εν
ολίγοις, μια επιχειρηματολογία εξαντλημένη
γύρω από τον κεντρικό άξονα της
κλασσικής-παρωχημένης πλέον επίκλησης
του ορθολογισμού και της σωφροσύνης
των “νοικοκυραίων”, που είναι ο μόνος
σίγουρος δρόμος μακριά από την καταστροφή
και που ταυτίζεται πάντοτε με αυτό το
“ναι σε όλα”. Μια επιχειρηματολογία,
που εν μέρει υιοθετήθηκε, κατ'ανάγκη,
και από την λεγόμενη “υπεύθυνη” Αριστερά
της ΔΗΜΑΡ, καθώς συμμετέχει στην κυβέρνηση
των μνημονίων. Από την άλλη μεριά,
στάθηκαν οι “ανεύθυνοι”, που τολμούν
να θέτουν ζητήματα διαπραγμάτευσης και
να λένε που και που και κανένα “όχι”.
Λες και αν έλεγαν από την αρχή “ναι σε
όλα” οι Κύπριοι, δεν θα τους επιβάλλονταν
οι ίδιες καταστροφικές πολιτικές που
διαλύουν την οικονομία.
Παρόλο
που, λίγο πολύ, φαινόταν ότι δεν υπάρχει
άλλος δρόμος, καθώς η μικρή Κύπρος
εγκαταλειμμένη από τους πάντες θα
ακολουθούσε τελικά τον δρόμο που επέβαλαν
οι εταίροι-δανειστές και το ΔΝΤ, η
Κυπριακή βουλή μας έδωσε ένα καλό μάθημα,
καθώς ψήφισε συντριπτικά υπέρ του “όχι”,
βάζοντας σε πρώτη προτεραιότητα την
βούληση του Κυπριακού λαού και το
συμφέρον της χώρας, σε πλήρη αντίθεση
με την Ελλαδική κυβέρνηση που καλούσε
τους πάντες σε συστράτευση προς την
αντίθετη κατεύθυνση, την κατεύθυνση
των πολιτικών της καταστροφής που
επέβαλαν οι δανειστές, στο όνομα δήθεν
της σωτηρίας της χώρας.
Ακόμα
και η, κατά γενική
ομολογία, άκρως φιλοδυτική κυβέρνηση Αναστασιάδη, παρόλο
που γνώριζε από την αρχή ότι δεν υπάρχει
άλλος δρόμος από τον δρόμο που της
επέβαλαν οι εταίροι δανειστές εν μέσω
πλήθους απειλών και εκβιασμών, με τον
μπαμπούλα των Τουρκικών στρατευμάτων
κατοχής στο βόρειο τμήμα του νησιού και
με τους Ρώσους να της γυρνάνε την πλάτη,
τόλμησε να ορθώσει το ανάστημα, έστω
και για λίγο, και εξέθεσε όχι μόνο την
Ελληνική, αλλά και τις άλλες κυβερνήσεις
των χωρών της ευρωζώνης που υιοθέτησαν
άνευ όρων τις καταστροφικές πολιτικές
λιτότητας και περικοπών, όπως αυτή του
Μαριάνο Ραχόϊ στην Ισπανία. Και αυτό
ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε
να δει η Γερμανική ηγεσία.
Και ενώ
τα mainstream media μας βομβαρδίζουν καθημερινά
με το μέγα σκάνδαλο των Κυπρίων πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων, των οποίων τα δάνεια διαγράφηκαν από την Λαϊκή Τράπεζα και την Τράπεζα Κύπρου, τσουβαλιάζοντας στην ουσία ολόκληρο
τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου και
κουκουλώνοντας για άλλη μια φορά τις
τεράστιες ευθύνες των τραπεζιτών,
πέρασαν στα ψιλά μια άλλη απόφαση της
Κυπριακής βουλής που εκθέτει ακόμα
περισσότερο την Ελληνική κυβέρνηση.
Είναι η απόφαση να εξαιρεθούν από το
κούρεμα οι καταθέσεις του κράτους, των
δήμων και των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων
αλλά και να διασφαλιστούν τα ταμεία
πρόνοιας στη Λαϊκή Τράπεζα.
Αντίθετα,
η Ελληνική κυβέρνηση πριν από περίπου
ένα χρόνο, όχι μόνο δεν προστάτεψε τις
καταθέσεις των νοσοκομείων και
πανεπιστημίων, αλλά επέτρεψε με συνοπτικές
διαδικασίες την μετατροπή τους σε
ομόλογα από την Τράπεζα της Ελλάδος,
λίγο πριν από το νέο κούρεμα ομολόγων
στα πλαίσια του PSI, προκαλώντας τεράστιες
ζημιές στα αποθεματικά τους. Όπως ήταν
αναμενόμενο, ο διοικητής της ΤτΕ Γιώργος
Προβόπουλος, δεν κλήθηκε ούτε καν να δώσει εξηγήσεις.
Πώς
μπορεί η μικρή Κύπρος, με τα τόσα
προβλήματα, να μπορεί να παίρνει τέτοιες
αποφάσεις χωρίς την άδεια των δανειστών;
Η περίπτωση της Κύπρου απλώς επιβεβαιώνει
το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του
πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα βρίσκεται
υπό την ομηρία των Γερμανών, οι οποίοι
κρατούν αιχμάλωτο τον Χριστοφοράκο και
τις ατζέντες του και έτσι επιβάλουν
οποιαδήποτε απόφαση στην Ελληνική
κυβέρνηση χωρίς την παραμικρή αντίσταση,
χωρίς το παραμικρό “όχι” και το παραμικρό
ίχνος διαπραγμάτευσης.
Comments
Post a Comment